Met de kinderen emigreren naar Spanje?

Na een paar heerlijke weken vakantie in Spanje, en weer terug in het kikkerlandje, heeft menigeen zin om van koers te veranderen. "Ik vertrek!" Deze typische postvakantiegedachte duurt meestal niet al te lang en na verloop van een week of twee gaan we weer gewoon over tot de orde van de dag. De baas is toch ook wel aardig, het werk ook nog wel leuk en de buren prettige mensen.
Maar bij een enkeling blijft het knagen. De eerste stappen worden gezet en de bedoeling is inderdaad de grote verhuizing aan te gaan. Dit is een leuk en nieuw avontuur, maar alles opgeven is een groot risico. Nu hoort dat er natuurlijk bij, maar het is toch ook wel verstandig dit enigszins in te perken, en in ieder geval geen onnodige risico's te nemen.
Helemaal als er kinderen in het spel zijn is het een goede zaak zoveel mogelijk de ideeën op een rijtje te zetten voordat de reis begonnen wordt. De vraag wat doen we met de kinderen als een van de twee eventueel terug wil naar Nederland moet niet alleen gesteld worden, maar ook beanwoord en zelfs opgeschreven worden op papier.
Het is namelijk zo dat als de ouders het eens zijn, de kinderen zonder problemen van het ene land naar het andere gesleept kunnen worden zonder dat daar ook maar een haan naar kraait. Bij onenigheid komt er echter de rechter aan te pas, en dan is het standaardantwoord: jonge plantjes kun je niet verkassen. Met andere woorden, de kinderen blijven in Spanje.
Dit kan zelfs tot absurde situaties leiden waarin de ouders niet meer in Spanje wonen of willen wonen, maar de kinderen hier van de (ook Nederlandse) rechter móeten wonen. Om dit te voorkomen is het dus van wezenlijk belang voordat de reis aangevangen wordt deze zaken te bespreken en op te schrijven. Indien alles tegenvalt en de eventuele reis terug gemaakt wordt, eerst even langs de Spaanse recher, die namelijk bevoegd is over de kinderen omdat ze op dat moment in Spanje wonen.

Mañana, mañana

Hoe snel de rechters in Nederland werken is mij onbekend. Wel bekend zijn mij echter de jarenlange procedures in Spanje. Een beetje zaak duurt zo een paar jaar, en als we dan ook nog in beroep gaan, is het helemaal verstandiger onderling te zaak op te lossen. Dat is altijd sneller, vaak beter en ook nog eens goedkoper. Mejor un mal acuerdo que un buen pleito, zeggen we dan ook in Spanje.
Waarom het allemaal zo lang duurt? Dat is de miljoenenvraag en daar heb ik dan ook helaas geen antwoord op. Dat is wel eens lastig als ik mijn clienten moet antwoorden. Maar helaas, het Spaanse ritme is nu eenmaal zo, en daar zullen wij niets aan veranderen.